Sanırsam Amerika’dan yayılan bir kötülük: Yurdumuz Kızları straples tuvalet ve elbise ve tişört ve bikini üstü giymekten helak olmuş durumda –lar.
Çok yorucu bir tercih; zira askısı olmadığı için iki adet ve hatta bir adet, sürekli meme uçlarına doğru düşüyor o meret straples ve de perişan oluyor kızlarımız, göstermemek için.
Ama o kadar “göstermeme” taraftarı da değiller. Zira memeleri (hani şöyle tepside bir çift kavun sunar gibin) “göstermek” üzre yapılmış bir icat söz konusu. “Gösterelim gösterelim de; ucuna kadar vardırmayalım,” havasındalar.
Bu yüzden de hani Aylin Livaneli’nin efsanevi şarkısı “Eskidendi eskiden/ Su içerdik testiden” için yaptığı efsanevi klibindeki mini jarse (yukarılara ısrarla tırmanan) eteğini çekiştirmesi/ zapturapt altına alabilmek için bitmeyen mücadelesi misali–
Şimdilerde işte, straples (illa billa) giyip onunla çekiştirme didişmesi Mücadelesever Kızlarımız arasında büyük yaygınlık kazandı. Hele bi nişan/ düğün/ mezuniyet/ sünnet mi var; straples şart! Oldular. Çekiştirmelere doyamıyorlar.
Ne iri memelilere, ne ufak; milyonda bir kadına ancak yakışan bu “Straples giyerim/ Kemalizm benim kaderim” modasının bir an önce sona erip cümlesinin rahatının/ akıl sağlığının ve şerefinin kurtulması temennimle, BU konuyu kapatıyorum.
Neden açtığımı da TAM bilmiyorum. Ama kadınların gece giydiği uzun elbiselere de, wecelere de aynı adın vermesi (TUVALET) ilginç değil mi? Açıklamayı da ancak; (sözel yöntemlerle) kadın pataklamaya doyamayan Medyum Memiş’le Huysuz Virjin’in hakikî bir karışımı olarak tezahür eden Barbaros Şansal yapabilir –bence. Ondan bekliyor –uz.
Esasında (bu girişten tam anlaşılmıyor olsa da) mevzumuz (beni benden alıp: insanlığa armağan eden) Türk Dizileri. Beni çok ırgalayan bir mesele dizilerdeki hemen herkesin müstakil evlerde oturması. Yoksullar yoksulu İffet de, onun sevgilisi Cemil de, Bir Çocuk Sevdim’deki Mine’yle teyzesi de. Al Yazmalım’daki herrr birey de, Kuzey’le Güney de, Cemre’yle annesi de, Fatmagül ve şürekâsı da herkes her zaman: ne kadar düşseler, sürünseler, mahfı perişan olsalar MUTLAKA AMA mutlaka müstakil evlerde oturuyorlar. Zaten tümm dizilerdeki Zenginler paso müstakil konaklarda, yalılarda, malikânelerde oturmaktalar da–Ultra-realist dizi Adını Feriha Koydum’un bireyleri dışında, bir Allah’ın kulunun sitelerde/ apartmanlarda/ sosyal konutlarda/ TOKİ’lerde filan oturmamasına ne demeli?
Sanırım Türkler’de “müstakiliyet” kavramının gelişmemesinin en önemli nedenlerinden biri olan hemen herkesin dip dibe –kıç kıça –iç içe yaşaması haline; bir isyan/ bir karşı koyuş/ bir yadsıma hali dizi ahalisinin mutlaka “müstakil” evlerde ve fakat herkes birbirini dinleyerek/ gözetleyerek/ kulak hırsızı olarak yaşaması hali. Diyelim Steve Jobs üniversiteyi bıraktığında ana-baba evinin garajı ona sunulmasaydı, belki de Naçar Türk Gençleri gibi kala kalacaktı.Amerika ve Avrupa’daki müstakil evlerin hakikaten müstakil olmasının –bitişik nizamdan ziyade– ve özellikle Amerika’da tam bir bağımsızlık alanına dönüştürülebilen garajların varlığının, bu ülkelerdeki “rock” geleneğinin ortaya çıkmasında çok büyük katkı maddesi olduğunu düşünüyorum.
Bir de Al Yazmalım’dan İffet’e, Bir Çocuk Sevdim’den “Bilmemne”ye bütün dizilerde bir “iğfal edilen kız”, kahırlardan kahır beğenen baba, eziyetçi aile –bu demode klişeden vazgeçsek diyorum. İçimiz kıyım kıyım kıyılıyor. Kendimize gelemiyoruz sonra. Oysa hiper realist dizi Feriha’da böyle acayip olaylar yaşamadık mesela. Emir’le Feriha’nın ilişkisi her daim “seviyeli” ve “çekişmeli” kaldı. Harbiden o dizinin sırrı o: o denli kötü ki, şahane bir dizi! (Eski Brezilya dizileri gibi.) Başarısının sırrı çok acayip bir dengede (dengesizlikte) yatıyor: Hem tam bir “peri masalı” (Uyuyan Güzel /Pamuk Prenses/ Sindrella ayarında!) hem de başka dizilerde olmayan gerçekçi ögelerle bezeli: Kapıcı babanın dindarlığı, sınıf farkının aşılmazlığı, yalancılığın bataklığı gibi mevzularda müthiş bir samimilik de barındırıyor. Hakiki hayatta imkânsız bir şeyi (Gazinocular Kralı’nın oğlu kapıcının kızına âşık!) bize OLSUN! NOLUR OLSUN! diye istettiriyor. Dilettiriyor. Bu açıdan eski Türk filmlerinin ruhuna/ formatına da bizi aynen ışınlıyor.
....
....
